Tam, gdzie teraz wałęsają się w malarycznym oparze białe lub łaciate kozy uwiązane na postronkach i przytroczone na głucho do kołków wbitych w torfowisko - gdzie beznadziejnie i bezskutecznie wielkim zbiorowym gęganiem gęgają siodłate gęsi, biadając wśród kup bezuczuciowego torfu na swą deportację w te jałowe pseudotrawy przez oberwane i niewiarogodnie brudne dzieci kaszubskie - gdzie majestatycznie przechadzają się wędrowne wrony, a czasem przebiegnie bezpański pies naszczekując z odrazą w nudne rozłogi - zaświszczą sygnały i syreny setek kotłów, bić będą wniebogłosy, jak w Southampton, tysiące młotów, warczeć będą maszyny, śpiewać będą pracownicy, przygotowywać się do podróży wokół globu ziemskiego polskie okręty i młodzi polscy marynarze. Ten sam człowiek odwiedzał mnie po jej ucieczce i rzekł mi: "Gdy Bóg otworzy oczy twoje na światło i zdejmie z nich bielmo, jak zdjął z moich, wówczas odczujesz, że postąpiła słusznie, i wówczas może ją odnajdziesz. Mnie nic nie pomoże. - Przyjmuję z radością! PARYS (pada ugodzony oszczepem). Wtuliła się w róg dorożki i jechała tak jak martwa w tym niespodzianym osamotnieniu, jakby skostniała. Nachylił się do Broni pytając, czy zdrowa i dlaczego sobie czarnych oczu lepiej nie umyła, a potem nawet wziął dziecko na ręce i w oba miodem usmarowane policzki je ucałowawszy zwolna znowu na ziemi postawił. Nad miastem unosił się złotawy, delikatny pył; dachy, a zwłaszcza kościelne wieże, połyskiwały po brzegach jakby odblaskiem bursztynu i rysując się czysto w przezroczym powietrzu zdawały się w nim lubować. Rzeczy i sprawy zewnętrznego świata łączyły się i rozchodziły inaczej, a wszystkie przedmioty ukazały swe fizjonomie pełne mądrości i porządku. Ależ ja zupełnie o tobie zapomniałem. zwidują. Akcent nadawały mu malowidła, które niegdyś figurowały w Łybediance, następnie w Stokach i pomiędzy którymi miejsce poczesne zajmował portret pułkownika. Tędy! Całą wieś, żebym tak sczezła! G e l d h a b na stronie,nie słuchając dalej Ale czegóż się boję? Czy pan widzi to wszystko? Dopiero odgłos jakichś kroków zbudził go z medytacji. Serce jej uderzało coraz silniej i radośniej, oddech stawał się coraz łatwiejszym, rumieniec wstępował na blade policzki, oczy rozpłomieniały się pogodą i płonęły zapałem. – Więc to nie ty byłaś. –zaczął otwierać kredens,wy- suwał szuflady,próbował kluczy,dzwonił z rozkoszą pięścią w deski i blaty stołów. W jednym miejscu, między obłokami liści, widać było czyste, granatowe niebo i miliardy na nim gwiazd. Niemogę! I to maluje człowieka. Dalszą rozmowę przerwało przybycie nowego gościa.